Brytyjczyk Rocky Fielding (30-3, 18 KO), który występował w drugiej kategorii średniej i półciężkiej, zdecydował się przejść na emeryturę.
Jako amator Fielding dwukrotnie dotarł do półfinału mistrzostw Anglii (ABA), a zawodowstwem został w 2010 roku.
Po raz pierwszy zawodnik został zauważony już w 2011 roku – wygrał jednodniowy turniej Tornament wojowników (wszystkie trzy walki zakończone przed terminem). W następnym roku został mistrzem Anglii w wadze superśredniej, a następnie mistrzem Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Zdobył regionalne tytuły WBA Inter-Continental i WBC International, ale w walce o tytuł obowiązkowego pretendenta (WBC) przegrał przez wczesny nokaut z rodakiem Callumem Smithem.
W 2017 roku odniósł ciężkie zwycięstwo Johnowi Ryderowi i został mistrzem Wielkiej Brytanii. Wtedy po raz pierwszy wyjechał do boksu poza Wielką Brytanią – sensacyjnie odebrał pas mistrza świata wg WBA World (drugorzędny w hierarchii WBA) Niemcowi Tyrone Zeuge.
W 2018 roku w Stanach Zjednoczonych stracił ten tytuł na rzecz meksykańskiej supergwiazdy Saula Canelo Alvareza, po czym na rok zniknął z boksu. Wrócił do wagi półciężkiej, stoczył kilka tymczasowych walk. W grudniu ubiegłego roku walczył o tytuły Brytyjskiej i Brytyjskiej Wspólnoty Narodów z perspektywicznym Danem Azizem, przegrał przed terminem bez szans.
„Ogłaszam moją emeryturę” — pisze Fielding. – Spędził 26 lat w boksie. Po raz pierwszy poszedłem na siłownię, gdy miałem zaledwie 9 lat. Przypadkowo chciałem utrzymać formę na początek sezonu piłkarskiego. Marzyłem o zostaniu mistrzem świata, walczącym na arenie Madison Square Garden i być reprezentowanym na ringu przez legendarnego Michaela Buffera. Mogę więc powiedzieć, że wszystkie moje marzenia stały się rzeczywistością”.
We wrześniu Fielding ujawnił, w czym Canelo jest szczególnie dobry. W 2020 roku był na liście kandydatów do rywala z Saundersem, ale pandemia wszystko zrujnowała.
